Yine mezarındaydı.
Bu sefer tabutuna boyluca uzanmak yerine,
Enine oturup çekmişti dizlerini kucağına.
Güneşin battıkça değiştirdiği gölgelere dalmıştı.
Kulağında bir şarkı acı acı inliyordu
Hiç olmakla ilgili.
İçi titriyordu, söyleyenin de, dinleyen onun da.
Bakışları düştü
Sol omzuna doğru dönüp, minik bene baktı
Ama nereye kadardı?
Yine de bu dünyada zoruna en çok,
Kendine şiir yazmak gidiyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Ne düşündüğünü merak ediyorum, buraya yazabilirsin.