Cehennemin dibi çok aydınlık

Parmaklarım ıslak ve kırmızı. Korkuyorum. Su giderden turuncu renkle giderken ortalık metalik bir kokuyla kaplı. Neredeyim hatırlayamıyorum. Burnumdan gelen vodkanın kokusu nefes almamı engelliyor.
Her yer ıslak.
Her yer kırmızı.
Birileri içimde özlem uyandırıyor ve bunu yenemiyorum.
İçim ölüyor resmen ölüyor ve what a wonderful world dinlemek beni kendime getiremiyor.
Antidepresanların bir şeyleri çözmesini ummak anlamsız. 12 saat sonra geriye bir şey kalmıyor.
Yıkılacağını bildiğim bir binaya tüm hayatımı yatırıyorum.
Bir gün geçiyor
Forever 27 üyelerinin neden o zamana kadar dayanma gereği duyduklarını sorgulamaya başlıyorum.
Cehennemde huzur vardır diye geldim. Burada yalnız başımayım. Ve ışık gözlerimi kör ediyor.
Ben yok oluyorum.

Yansımalarla iken kendime

Alt kirpiklerinde bir ağırlık vardı
Arada karanlıkta sigarası parlıyor
Islak ağırlığı aydınlatıyordu
Yüzündeki kederli ifade
Ağırlıktan kurtulmak istercesine
Kırptı kapaklarını gözlerinin
Gözyaşı düşmedi.

Kendi yaptığı şarabın ağır kokusu sinmişti
Dudaklarında birkaç kızıl damla
Karanlıkta parlayan sigara
Şarap damlalarına vuruyordu
Ve okadar doluydu ki aklı
Onları hissetmiyordu.

Sadece bir an önce
Parçalanarak ve haykırarak
Tükürükler ve gözyaşları, ter saçarak
Olabildiğince çirkinleştirip buruşturduğu suratını
Kendine vurarak ve geceden siyah saçlarını
Avuçlayıp yolarak
Ağlamak istiyordu
Ama bir türlü ilk gözyaşının ardı
Gelmiyordu.

Yine de bu dünyada zoruna en çok
Kendine şiir yazmak gidiyordu.

Yansımalarla iken

Sabaha karşı,
Hoplayarak giden bir otobüsün
Camından
Kuruyup sararmış otlarla dolu
Arazinin arkasında
Doğan güneşi izledi
Güneş doğup şakaklarına vurduğunda
Yüzüne tatlı bir sevgi öpücüğü konmuşcasına
Gülümsedi.

Güneş onu nadiren öperdi.

Akşama doğru
Yine aynı zıplayan otobüste
Güneşin batışını izledi
Yine aynı otların ardından
Ve düşünmedi güneşin doğduğu yerden
Neden battığını.

Güneş onu nadiren severdi.

Ve bu hayatta zoruna en çok
Kendine şiir yazmak gidiyordu.