Parmaklarım ıslak ve kırmızı. Korkuyorum. Su giderden turuncu renkle giderken ortalık metalik bir kokuyla kaplı. Neredeyim hatırlayamıyorum. Burnumdan gelen vodkanın kokusu nefes almamı engelliyor.
Her yer ıslak.
Her yer kırmızı.
Birileri içimde özlem uyandırıyor ve bunu yenemiyorum.
İçim ölüyor resmen ölüyor ve what a wonderful world dinlemek beni kendime getiremiyor.
Antidepresanların bir şeyleri çözmesini ummak anlamsız. 12 saat sonra geriye bir şey kalmıyor.
Yıkılacağını bildiğim bir binaya tüm hayatımı yatırıyorum.
Bir gün geçiyor
Forever 27 üyelerinin neden o zamana kadar dayanma gereği duyduklarını sorgulamaya başlıyorum.
Cehennemde huzur vardır diye geldim. Burada yalnız başımayım. Ve ışık gözlerimi kör ediyor.
Ben yok oluyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Ne düşündüğünü merak ediyorum, buraya yazabilirsin.